Ένας κίνδυνος είναι όταν τα συναισθήματα δεν προχωρούν με αμοιβαίο τρόπο και για τους δύο ανθρώπους. Σε αυτή την περίπτωση, αυτός που νιώθει περισσότερα ενδέχεται να πληγωθεί, ιδιαίτερα αν αρχίσει να υπόσχεται υποχωρήσεις για χάρη του άλλου, υποχωρήσεις όμως που κατά βάθος δε θέλει να κάνει, ώστε να κερδίσει την ανταπόκρισή του. Ο άλλος ίσως εκμεταλλευτεί την κατάσταση, ίσως όχι, πιθανότατα όμως δε θα “συγκινηθεί” όπως ήταν “το σχέδιο”, αλλά μάλλον θα βιώνει όλο και περισσότερη αδιαφορία, με τελικό ...
αποτέλεσμα τον χωρισμό
Καλύτερη προσέγγιση όταν ο άλλος βιώνει αδιαφορία, είναι να του δώσεις κάποιο χώρο ώστε να ξεκαθαρίσει τι θέλει και να βρει την ευκαιρία να κινηθεί προς εσένα – αν θέλει – με δική του πρωτοβουλία. Ο τρόπος για να δώσεις στον άλλο αυτό τον ελεύθερο χώρο, είναι να τηρείςμια μέτρια στάση, μην επιτρέποντας στον εαυτό σου ούτε να πέσει σε θυμό και ψυχρότητα, ούτε σε υπερβολική οικειότητα, αλλά απλά να είσαι εκεί για τον άλλο άνθρωπο, έτοιμος ή έτοιμη να ανταποκριθείς όταν εκείνη ή εκείνος δείξει αναζωπυρωμένοενδιαφέρον. Αν μετά από κάποιο καιρό διαφανεί ότι δεν υπάρχει το ενδιαφέρον που θα ήθελες, είναι καλύτερα να το πάρεις εσύ απόφαση και να φύγεις, παρά να μένεις και να πληγώνεις άσκοπα τον εαυτό σου. Ένας άλλος κίνδυνος είναι όταν υπάρχει βιασύνη στη σχέση, ώστε να προχωρά το ζευγάρι πρόωρα σε καταστάσεις που δεν είναι ακόμη της ώρας του. Οι ολοκληρωμένες σχέσεις έπειτα από μια εβδομάδα γνωριμίας, ή η συμβίωση έπειτα από ένα μήνα δεσμού, δεν προμηνύουν καλό τέλος: Τέτοιες σχέσεις έχουν συνήθως ένα σύντομο κύκλο ζωής, όπου τον ενθουσιασμό και τη θέρμη γρήγορα διαδέχεται η ψυχρότητα και η αδιαφορία.
Η άποψη ότι όπου υπάρχει έρωτας, εκεί πρέπει να υπάρξουν και ολοκληρωμένες σχέσεις, δεν είναι κατ' ανάγκη σωστή: Η ουσία του έρωτα δεν είναι η ένωση δύο σωμάτων, αλλά η ένωση δύο ψυχών. Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι να γνωρίσουμε τον άλλο ως άνθρωπο, ως ψυχή που χαίρεται, που πονά, που οραματίζεται, που αγαπά. Αυτή η γνωριμία με το βαθύτερο κόσμο του άλλου απαιτεί και χρόνο, και την ικανότητα να υπερβαίνουμε τα εξωτερικά πράγματα ώστε να βλέπουμε τον άλλο άνθρωπο κατ' ευθείαν στην ψυχή. Όταν όμως η σωματική ένωση έρχεται "με τον πρώτο ενθουσιασμό", τότε χάνεται η όρεξή μας για να γνωρίσουμε σε βάθος τον άλλο και οι δυνατότητες της σχέσης περιορίζονται. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να τα δίνουμε όλα από την αρχή: Αν η σχέση είναι καλή, και προχωρά με αυθεντικότητα και αμοιβαία αφοσίωση, θα έλθει και η ώρα της ωρίμανσης και ολοκλήρωσής της.
Ένας άλλος εχθρός του έρωτα, είναι η λεγόμενη "συνήθεια". Όταν είμαστε με κάποιο άνθρωπο για αρκετό καιρό, υπάρχει η τάση να μη δίνουμε πια τον καλύτερό μας εαυτό όταν είμαστε μαζί του. Εκνευριζόμαστε εύκολα, γινόμαστε επικριτικοί, καβγαδίζουμε, και χάνουμε την προθυμία να κάνουμε πράγματα για χάρη του συντρόφου μας. Τι πάθαμε; Απλά, ο χρόνος μας έχει δείξει τις αδυναμίες και τα ελαττώματα του άλλου ανθρώπου, που πιθανότατα δεν προσέξαμε στην αρχή της γνωριμίας μας. Εδώ είναι και η μεγάλη πρόκληση για μια σχέση: Θα αντιμετωπίσουμε το άλλο πρόσωπο ώριμα, με υπομονή και πραγματική αγάπη, ή θα αφεθούμε να μας απογοητεύσει το γεγονός ότι ο άλλος είναι "άνθρωπος", και όχι "άγγελος" όπως στην αρχή πιστέψαμε; Αν μπορέσουμε να υπερβούμε αυτό το εμπόδιο, αν δηλαδή αποδεχθούμε τον άλλο με τα καλά και τα κακά του, χωρίς παράπονα και απαιτήσεις, τότε ο έρωτας μας θα αναζωπυρωθεί και μάλιστα με τέτοια ισχύ που να παραμένει ζωντανός πολλά χρόνια αργότερα.
1 σχόλια:
444
Δημοσίευση σχολίου